Adultery ਮਰਦੀ ਨੇ ਅੱਕ ਚੱਬਿਆ

[Naughtymunda097]

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰੂਬੀ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠੀ ਤੇ ਉੱਠਣ ਸਾਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਆਪਣੀ ਕਾਲੀ ਪੈਂਟੀ ਦੇਖੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਹਲਕਾ ਜਾ ਮੁਸਕਰਾ ਪਈ. ਉਸ ਨੇ ਬੁਰਸ਼ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ. ਕਮਲਜੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉੱਠ ਚੁਕੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਾਹ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾਏ ਤੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਸੈਰ ਤੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਕੁਝ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਤਿੰਨ ਨੇ ਬੈਠ ਕੇ ਚਾਹ ਪੀਤੀ. ਏਨੇ ਵਿਚ ਅਖਬਾਰ ਵੀ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਤਿੰਨੇ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਪੇਜ ਕਰਕੇ ਪੜਨ ਲੱਗੇ. ਉਹ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਿਸਾਨ ਧਰਨੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਕਿਤੇ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਡਿਊਟੀ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਦੋਨੋ ਸਵੇਰੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਏ. ਹਰਜੀਤ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਵਿਚ SHO ਸੀ.

ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ 8 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਰਾਮੂ ਨੇ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ. ਹਰਦਿਆਲ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਤੇ ਦੋਨੇ ਖੇਤ ਦੇ ਕੰਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ.
ਰਾਮੂ: ਬਾਬੂ ਜੀ ਘਰ ਗਏ ਕਾਫੀ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਕੁਛ ਦਿਨ ਕਿ ਛੁਟੀ ਦੇਦੋ. ਘਰ ਵਾਲੋ ਸੇ ਮਿਲ ਆਊਗਾ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਰਾਮੂ ਤੁਮ੍ਹੇ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਖੇਤ ਕਾ ਕਿਤਨਾ ਕਾਮ ਹੈ. ਅਗਰ ਤੁਮ ਘਰ ਗਏ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਵਾਪਿਸ ਨਹੀਂ ਆਨੇ ਵਾਲੇ. ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਅਕੇਲਾ ਸਾਰਾ ਸਾਰਾ ਕਾਮ ਕੈਸੇ ਦੇਖੂਗਾ. ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਤੁਮ 2 ਹਫਤੋ ਕਾ ਕਹਿ ਕਰ ਗਏ ਥੇ ਪਰ 1 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਆਏ ਥੇ.
ਰਾਮੂ: ਬਾਬੂਜੀ ਕਿਆ ਕਰੈਂ, ਘਰ ਪੇ ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਕਾਮ ਹੋ ਹੀ ਜਾਤਾ ਹੈ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਚਾਲ ਦੇਖਤਾ ਹੂ ਕੁਛ ਦਿਨੋ ਤੱਕ ਅਗਰ ਕੁਛ ਹੋ ਸਕਾ ਤੋ ਚਲੇ ਜਾਣਾ. ਵੈਸੇ ਅਭੀ ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ ਕਿਸਾਨ ਧਰਨੇ ਮੇਂ ਜਾਊਗਾ. ਜਬ ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ ਸੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਊਗਾ ਤੋ ਤੁਮ ਕੋ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦੇਂਗੇ.
ਰਾਮੂ: ਠੀਕ ਹੈ ਬਾਬੂ ਜੀ. ਬਾਬੂ ਜੀ ਅਗਰ ਹਮਾਰੀ ਤਨਖਾਹ ਥੋੜੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਰ ਦੇਤੇ ਤੋ ਘਰ ਕਾ ਗੁਜਾਰਾ ਅੱਛੇ ਸੇ ਚਲ ਜਾਏਗਾ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਕੋਈ ਗੱਲ ਨੀ. ਮੈਂ ਦੇਖਦਾ ਇਹ ਮਸਲਾ ਵੀ. ਤੁਮ੍ਹਾਰੀ ਛੁਟੀ ਖਤਮ ਹੋਣੇ ਕੇ ਬਾਅਦ ਜਬ ਤੁਮ ਵਾਪਿਸ ਆਓਗੇ ਤੋਂ ਤੁਮ੍ਹਾਰੀ ਤਨਖਾਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਰ ਦੂੰਗਾ.
ਰਾਮੂ: ਠੀਕ ਹੈ ਬਾਬੂ ਜੀ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਅਬੀ ਤੁਮ ਭੈਸੋਂ ਕੋ ਨੇਹਲਾ ਦੋ. ਔਰ ਬਾਅਦ ਮੇਂ ਉਨਕੋ ਪੱਠੇ ਵੀ ਡਾਲ ਦੇਣਾ.
ਰਾਮੂ: ਠੀਕ ਹੈ ਬਾਬੂ ਜੀ.

ਹਰਦਿਆਲ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਅਖਬਾਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਗ ਗਿਆ ਤੇ ਰਾਮੂ ਜਾ ਕੇ ਮੱਝਾਂ ਦੀਆਂ ਧਾਰਨ ਕੱਢਣ ਲਗ ਗਿਆ.
ਰੂਬੀ ਤੇ ਕਮਲਜੀਤ ਵਾਪਿਸ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਣ ਲਗ ਗਈਆਂ.
ਕਮਲਜੀਤ ਹਰਦਿਆਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਆ: ਰਾਮੂ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਛੁਟੀ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲੇ ਕਹਿੰਦਾ ਤਨਖਾਹ ਵਧਾ ਦਓ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਥੋੜੀ ਬਹੁਤ ਤਨਖਾਹ ਤਾਂ ਵਧਾ ਦਓ ਵਿਚਾਰੇ ਦੀ. ਵਿਚਾਰਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਏਨਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਹਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਹੀ ਆ ਤੇਰੀ.
ਰੂਬੀ: ਡੈਡੀ ਜੀ ਰਾਮੂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਕਿੰਨੀ ਆ?
ਹਰਦਿਆਲ: ਪੁੱਤ 8000 ਆ
ਰੂਬੀ: ਏਨੇ ਘਟ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਓਹਦਾ ਘਰ ਕਿਵੇਂ ਚਲਦਾ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਏਨਾ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਏਨੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਆ. ਇਹ ਕੇਹੜਾ DC ਲਗਿਆ.
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਤਿੰਨੋ ਹੱਸ ਪਏ.
ਰੂਬੀ: ਮੰਮੀ, ਰਾਮੂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ?
ਕਮਲਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਇਹਨੂੰ 5 ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ. ਇਹਦਾ ਚਾਚਾ ਵੀ ਇਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ. ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰਾਮੂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਛੱਡ ਗਿਆ. ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਨੇ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸਿਖਾਇਆ. ਇਹਨੂੰ ਟਰੈਕਟਰ ਚਲਾਉਣਾ ਵੀ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ. ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਪੂਰਾ ਕੰਮ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦਾ.
ਰੂਬੀ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਜਦੋਂ ਡੈਡੀ ਜੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਖੇਤਾਂ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ. ਕੰਮ ਵੀ ਪੂਰੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਕਰਦਾ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਹਾਂ ਪੁੱਤ, ਸਬ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਆ ਵੀ ਰਾਮੂ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਆ. ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਕਲ ਦੇ ਨੌਕਰਾਂ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ. ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਖਾਦ ਲਿਓਨ ਲਈ ਇਹਨੂੰ ਹੀ ਪੈਸੇ ਫੜਾ ਦਿੰਦੇ ਆ. ਇਹਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਪੈਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਘਪਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ.

ਏਨੇ ਨੂੰ ਹਰਦਿਆਲ ਬੋਲ ਪਿਆ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਮੈਂ ਤਾ ਕਲ ਸਵੇਰੇ ਦਿੱਲੀ ਧਰਨੇ ਵਿਚ ਜਾਣਾ. ਕੰਮ ਆਪੇ ਰਾਮੂ ਸਾਂਭ ਲਊ. ਕਲ ਸਵੇਰੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੋ ਕਈ ਟਰਾਲੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਹਾਂਜੀ ਤੁਸੀਂ ਜਰੂਰ ਜਾਓ. ਆਪਣਾ ਵੀ ਓਥੇ ਜਾਣ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਬਣਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਆਪ ਵੀ ਕਿਸਾਨ ਆ.
ਹਰਦਿਆਲ: ਤੂੰ ਤੇ ਰੂਬੀ ਕੱਲੀਆਂ ਰਹਿ ਲਾਉਗੀਆਂ?
ਕਮਲਜੀਤ: ਹਾਂਜੀ ਰਹਿ ਲਵਾਂਗੇ, ਵੈਸੇ ਵੀ ਰਾਮੂ ਹੈਗਾ ਸਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣ ਲਈ.

ਏਨੇ ਨੂੰ ਘਰ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀਮਾ ਆ ਗਈ ਤੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਝਾੜੂ ਫੜ ਕੇ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਲਗ ਪਈ. ਇਧਰ ਰੂਬੀ ਹਰਦਿਆਲ ਲਈ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਲਿਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਹਰਦਿਆਲ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਹਰਦਿਆਲ ਰਾਮੂ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ. ਰਾਮੂ ਰਸੋਈ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਖੜ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕੱਠੀਆਂ 8 ਰੋਟੀਆਂ ਤੇ ਦਾਲ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰਾਮੂ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਗ ਪਿਆ. ਰਾਮੂ ਘਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ. ਇਹ ਕਮਰਾ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਸੀ ਪਰ ਘਰ ਦੇ ਨਜਦੀਕ ਹੀ ਸੀ. ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਕਮਾਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਹ ਕਮਰਾ ਕਾਫੀ ਲੁਕਵਾਂ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਸੀਮਾ ਤੋਂ ਘਰ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਵਾਉਣ ਲਗ ਗਈ. ਸਾਰੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿਚ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਤੇ ਕਮਲਜੀਤ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀਆਂ. ਸੀਮਾ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ. ਏਨੇ ਨੂੰ ਰਾਮੂ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਂਦਾ. ਹਰਦਿਆਲ ਤੇ ਰਾਮੂ ਟਰੈਕਟਰ ਲੈ ਕੇ ਖੇਤ ਚਲੇ ਗਏ.

ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਫੇਰ ਤੋਂ ਅਖਬਾਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗੀ ਤੇ ਧੁੱਪ ਦਾ ਮਜਾ ਲੈਣ ਲੱਗੀ. ਫੇਰ ਕੁਝ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਉੱਠ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਗੀਜ਼ਰ ਚਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਧੁੱਪ ਦਾ ਮਜਾ ਲੈਣ ਲੱਗੀ. ਏਨੀ ਠੰਡ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਰੋਜ ਧੁੱਪ ਚੜੀ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹਾਉਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਫੇਰ ਧੁੱਪੇ ਬੈਠ ਕੇ ਦੋਨੋ ਨੂੰਹ ਸੱਸ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ. ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬਣੇ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਪਾਣੀ ਚੈੱਕ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਪਾਣੀ ਕਾਫੀ ਗਰਮ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ.

ਰੂਬੀ ਤੌਲੀਆ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਆਈ ਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ. ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਨ ਲਗ ਗਈ. ਕਿੰਨੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸੀ ਉਹ. ਸਵਰਗ ਦੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਤ ਦਿੰਦੀ ਸੀ. ਏਨਾ ਸੋਚਦੇ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ ਤੇ ਹੱਸ ਪਈ. ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਲਿਪ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਵਾਲ ਖੁਲ ਗਏ. ਫੇਰ ਉਹ ਕਮੀਜ਼ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗੀ. ਹੁਣ ਉਹ ਸਿਰਫ ਬ੍ਰਾ ਤੇ ਸਲਵਾਰ ਵਿਚ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ. ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ ਵਿਚ ਗੋਲ ਗੋਲ ਮੂੰਮੇ ਕਹਿਰ ਢਾ ਰਹੇ ਸੀ. ਬ੍ਰਾ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਰਹੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਬ੍ਰਾ ਦੀ ਹੱਕ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀ. ਹੁੱਕ ਖੁਲਦੇ ਹੀ ਬ੍ਰਾ ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਮੋਢਿਆਂ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਬ੍ਰਾ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਰੂਬੀ ਦੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਮੂੰਮੇ ਤੇ ਭੂਰੀ ਨਿੱਪਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਰਦ ਨੂੰ ਦੀਵਾਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ. ਲਖਵਿੰਦਰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ ਸੀ. ਲਖਵਿੰਦਰ ਨੇ ਤਾਂ ਮੂੰਮੇ ਰੱਜ ਕੇ ਚੂਸੇ ਸਨ. ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੱਥ ਮੁੰਮਿਆ ਤੇ ਆ ਗਏ ਤੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਲੱਗੇ. ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ ਫੇਰਦੇ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ. ਖੁਲੇ ਵਾਲ, ਗੋਰਾ ਸ਼ਰੀਰ, ਨੰਗੇ ਮੂੰਮੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ. ਓਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਤੇ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ.

ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਦਾ ਨਾਲਾ ਵੀ ਢਿੱਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸਲਵਾਰ ਫ਼ਰਸ਼ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਈ. ਹੁਣ ਰੂਬੀ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ. ਕਿੰਨਾ ਭਰਿਆ ਸ਼ਰੀਰ ਸੀ ਰੂਬੀ ਦਾ. ਪਤਲਾ ਲੱਕ, ਚੌੜੇ ਚੌੜੇ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਮੋਟੇ ਮੋਟੇ ਪੱਟ ਅੱਗ ਹੀ ਲਗਾ ਰਹੇ ਸਨ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਟੂਟੀ ਛੱਡੀ ਤੇ ਬਾਲਟੀ ਭਰਨ ਲੱਗੀ. ਪਾਣੀ ਕਾਫੀ ਗਰਮ ਸੀ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਟੂਟੀ ਛੱਡ ਦਿਤੀ. ਰੂਬੀ ਫੱਟੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਪੈਂਟੀ ਦੇਖੀ ਤਾਂ ਫੁੱਦੀ ਵਾਲੀ ਜਗਾਹ ਤੇ ਪੈਂਟੀ ਉਪਰ ਚਿੱਟਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸੀ. ਚਿੱਟਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਫੇਰ ਹਰਜੀਤ ਦਾ ਲੰਨ ਆ ਗਿਆ.

ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੈਂਟੀ ਨੂੰ ਨੱਕ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਸੁੰਘਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਓਵੇਂ ਹੀ ਪੈਂਟੀ ਨੂੰ ਸੁੰਘਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਹਰਜੀਤ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਹੱਥ ਫੁੱਦੀ ਤੇ ਫੇਰਨ ਲਗ ਗਈ. ਫੇਰ ਓਹਨੇ ਪੈਂਟੀ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਉੱਤੇ ਗਰਮ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣ ਲਗ ਗਈ. ਪਾਣੀ ਪੈਂਦੇ ਹੀ ਓਹਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਚੀਸ ਨਿਕਲੀ. ਓਹਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਨਿੱਪਲਾਂ ਫੇਰ ਸਖਤ ਹੋਈਆਂ ਪਯੀਆਂ ਸੀ. ਫੁੱਦੀ ਫੇਰ ਗਿੱਲੀ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਉਂਗਲ ਫੁੱਦੀ ਵਿਚ ਪਈ ਤੇ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਰੂਬੀ ਫੇਰ ਤੋਂ ਵਾਸਨਾ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਰਹੀ ਸੀ. ਉਹ ਫ਼ਰਸ਼ ਤੇ ਲੰਮੀ ਪੈ ਗਈ ਤੇ ਤੇਜ ਤੇਜ ਉਂਗਲ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਹ ਸਿਸਕੀਆਂ ਵੀ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ. ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਦੇ ਫੁੱਦੀ ਰਸ ਛੱਡ ਗਈ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਢਿੱਲਾ ਪੈ ਗਿਆ. ਕੁਝ ਦੇਰ ਰੂਬੀ ਓਵੇਂ ਹੀ ਪਈ ਰਹੀ. ਜਦੋਂ ਸਾਹ ਠੀਕ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨੰਗੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਗ ਗਈ. ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਇਸ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਹੀ ਨਾ ਕਰੇ. ਏਨੇ ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਫ਼ਿਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਪਰ ਇਸ ਸ਼ਰੀਰ ਦਾ ਰਸ ਪੀਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ.

ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਿੰਨੀ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ ਆ ਕਿਉਂਕਿ ਓਹਦਾ ਪਤੀ ਰੋਜ ਓਹਦੀ ਫੁੱਦੀ ਮਾਰਦਾ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਆਪਣੀ ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਸ ਰਹੀ ਸੀ. ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਉਹ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗੀ. ਨਹਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾ ਤੇ ਪੈਂਟੀ ਧੋਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕਰਕੇ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦਾ ਸੂਟ ਪਾ ਲਿਆ ਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ.

ਦੋਪਹਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਧੁੱਪ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣ ਲੱਗੀ. ਕਮਲਜੀਤ ਸਬਜ਼ੀ ਕੱਟ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਦਾ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਜਾਣ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਪਰ ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕੀ ਕਲ ਨੂੰ ਡੈਡੀ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਧਰਨੇ ਵਿਚ ਜਾਣਾ ਤੇ ਮੰਮੀ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਜਾਊ. ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਪੇਕੇ ਜਾਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ.

ਏਦਾਂ ਹੀ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ. ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਰੂਬੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਆ ਕੇ ਪੈ ਗਈ. ਅੱਜ ਫੇਰ ਉਹ ਬੇਚੈਨ ਸੀ. ਉਸ ਨੇ ਅੱਜ ਫੇਰ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸੋ ਗਈ.

ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਸੋਹਰਾ ਹਰਦਿਆਲ ਦਿੱਲੀ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਬੈਠਾ ਸੀ. ਪੂਰਾ ਸਾਮਾਨ ਵੀ ਬੈਗ ਵਿਚ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ. ਫੇਰ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਉਹ ਨਿਕਲ ਗਿਆ. ਹੁਣ ਘਰ ਵਿਚ ਦੋਨੋ ਨੂੰਹ ਸੱਸ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਸਨ. ਰਾਮੂ ਟਰੈਕਟਰ ਲੈ ਕੇ ਖੇਤ ਚਲਾ ਗਿਆ. ਰੋਜ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਫੇਰ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਡਰ ਵੀ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਉਹ ਨੂੰਹ ਸੱਸ ਦੋਨੋ ਇਕੱਲੀਆਂ ਸਨ. ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਦੋਨੋ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਗ ਗਈਆਂ. ਰਾਮੂ ਵੀ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ.

ਲਗਭਗ 9 ਵਜੇ ਰੂਬੀ ਤੇ ਕਮਲਜੀਤ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਚਲਣਾ. ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਕਿਤੋਂ ਲੰਨ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪਾਊ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਲਵਾਰ ਥੱਲੇ ਕੀਤੀ ਤੇ ਫੁੱਦੀ ਚ ਉਂਗਲਾਂ ਪਾ ਲਈਆਂ. ਪਰ ਅੱਜ ਉਂਗਲਾਂ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਵੇ ਪਰ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਅੱਗ ਉਸ ਦੇ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਰਸੋਈ ਵਿਚੋਂ ਖੀਰਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਗਈ. ਉਸ ਨੇ ਸਮਾਂ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ 11 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸੀ. ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਬੈਡ ਤੇ ਲੇਟੇ ਲੇਟੇ 2 ਘੰਟੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ.

ਏਨੇ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਘਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਖੁੱਲੀ ਹੋਵੇ. ਰੂਬੀ ਇਕ ਦਮ ਡਰ ਗਈ. ਉਸ ਨੇ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਦਾ ਨਾਲਾ ਬਨਿਆ ਤੇ ਹੋਂਸਲਾ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ. ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਆ ਕੁੰਡੀ ਕਿਸ ਨੇ ਖੋਲੀ ਆ. ਜਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਸੱਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੰਮੀ ਕਿਥੇ ਚਲੀ ਗਈ. ਰੂਬੀ ਬਹੁਤ ਡਰ ਵੀ ਰਹੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਬਾਕੀ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਕਮਲਜੀਤ ਓਥੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਡਰਾਈਂਗ ਰੂਮ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਖੁੱਲੀ ਹੋਈ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੇ ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਨੇ ਡਰਾਈਂਗ ਰੂਮ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਸੱਸ ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਰਾਮੂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਬੈਟਰੀ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸ਼ਇਦ ਰਾਮੂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਹਿਣ ਗਈ ਹੋਵੇ.

ਰੂਬੀ ਓਥੇ ਖੜ ਕੇ ਹੀ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ. ਰਾਮੂ ਦਾ ਕਮਰਾ ਡ੍ਰਾਈਇੰਗ ਰੂਮ ਤੋਂ ਸਾਫ ਦਿਖਦਾ ਸੀ. ਕਮਲਜੀਤ ਰਾਮੂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ. ਰਾਮੂ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਬੱਲਬ ਵੀ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਸੀ. 5 ਮਿੰਟ ਬੀਤ ਗਏ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੋਨੋ ਅੰਦਰ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਆ. ਏਨੇ ਨੂੰ ਰਾਮੂ ਨੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਅੰਦਰੋਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਰੂਬੀ ਵੀ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਕਮਾਦ ਵਿਚੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਰਾਮੂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਤੇ ਅੰਦਰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੀ. ਕਮਰਾ ਪੁਰਾਣਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚ ਕਈ ਮੋਰੀਆਂ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਆਸਾਨੀ ਹੋ ਗਈ.

ਜਦੋਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ. ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੋਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿਕਲ ਗਈ. ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਰਾਮੂ ਦੀ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤੇ ਰਾਮੂ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਮੇ ਦਬਾ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕੀ ਹੁਣ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ. ਉਹ ਓਥੇ ਖੜੀ ਖੜੀ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ.

ਰਾਮੂ: ਸਰਦਾਰਨੀ ਜੀ, ਇਤਨੀ ਦੇਰ ਕਿਊ ਲਗਾ ਦੀ ਆਨੇ ਮੇਂ. 2 ਘੰਟੇ ਹੋ ਗਏ ਆਪਕਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਤੇ ਕਰਤੇ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਵੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸੌਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਆਉਣਾ ਸੀ.
ਰਾਮੂ: ਅਭੀ ਵੋਹ ਸੋ ਗਈ ਕਿਆ?
ਕਮਲਜੀਤ: ਹਾਂ ਤਾਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਗਈ. ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ. ਐਵੇਂ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਨਾ ਕਰ.
ਰਾਮੂ: ਸਹੀ ਬੋਲਾ ਆਪ ਨੇ. ਮੈਂ ਭੀ ਆਪਕੋ ਚੋਦਨੇ ਕੇ ਲੀਯੇ ਤਰਸ ਗਿਆ ਥਾ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਪਈ ਆ. ਮੈਂ ਵੀ ਮੌਕਾ ਹੀ ਦੇਖਦੀ ਸੀ ਕਦੋਂ ਹਰਦਿਆਲ ਬਾਹਰ ਜਾਵੇ.
ਰਾਮੂ: ਸਰਦਾਰਨੀ ਜੀ, ਅੱਜ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੀ ਰੁਕਣਾ. ਫਿਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਬ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ.
ਕਮਲਜੀਤ: ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਸਰਦਾਰ ਦਿੱਲੀ ਗਿਆ ਓਨੇ ਦਿਨ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਮੌਜ ਲੱਗੀ ਆ. ਹੁਣ ਦੇਰ ਨਾ ਕਰ ਤੇ ਮੇਰੀ ਅੱਗ ਬੁਝਾ ਦੇ.