28-01-2021, 12:23 AM
தொடர்ச்சி....
தொகுப்பாளர்: உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் என்ன? புதிதாக தொழில் புரிய விரும்புபவர்களுக்கு நீங்கள் சொல்லும் அறிவுரை என்ன?
மற்ற மூவரும் தங்களின் எண்ணங்களை சொல்ல, மணியின் முறை வந்தது.
மணி: "உண்மைய சொல்லனும்னா, இந்த கேள்விக்கு என்கிட்ட பதில் இல்லை!! என்று நிறுத்தியவன் சிரிக்க, இந்த அரங்கத்திலும் சிரிப்பொலி.
"எங்க நாலு பேர்ல, Mr.மான்ஜீத் தவிர்த்து, மீதி மூணு பேருமே, மூன்றாவது அல்லது நான்காவது தலைமுறை தொழில் முனைவோர்கள்!! நான் தொழிலில்ல ஈடுபட ஆரம்பிச்சப்பவே, வலுவான அடித்தளத்தோட, வழிகாட்ட சரியான ஆட்கள் எனக்கு துணையா இருந்தாங்க!!. அதனால, மற்ற இரண்டு பேரும் தப்பா எடுத்துக்கலான, இந்தக் கேள்விக்கு Mr.மான்ஜீத்தான், பதில் சொல்றதுக்கு தகுதியானவர்னு நான் நம்புறேன்!!"
மணி சொல்ல, மீண்டும் அரங்கத்தில் பலத்த கைதட்டல். கைத்தட்டல் அடங்கியதும் தொடர்ந்தான், மணி.
"உழைப்பு!!. ஒரு செயல்ல, நாம இறங்குறப்ப, அது கேக்குற, உழைப்பை நாம குடுக்கணும்!! ரொம்ப கிளிசேவான பதிலா இருந்தாலும், வெற்றிக்கான அத்தனை ரகசியமும் கிளிசேவாகத்தான் இருக்கும்னு நான் நம்புறேன்!!" மீண்டும் அரங்கத்தில் கைதட்டல்.
தொகுப்பாளர்: "இந்த கருத்தரங்கத்தின் நிறைவாக, ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் இருந்து, ஒரு புகைப்படம் காட்டப்படும்!!. அதைப் பற்றிய உங்களது நினைவுகளை பகிர்ந்து கொள்ளலாம்!!" என்று சொன்னதும் அங்கிருந்த திரையில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக புகைப்படங்கள் காட்டப்பட்டது.
இந்தியாவில், இதுபோன்ற சென்டிமெண்டலான சடங்குகளை, எந்த துறையைச் சார்ந்தவர்களாலும் தவிர்க்க முடியாது. சினிமா கிசுகிசு போன்ற ஒரு அரிப்பு அது. மற்ற மூவரும் தங்களுக்கு காட்டப்பட்ட புகைப்படத்தை பற்றிய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள, கடைசியாக மணியின் முறையும் வந்தது. திரையில் காட்டப்பட்ட படத்தை பார்த்ததும் மணி அதிர்ந்தான்.
தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் இருந்து ஒரு புகைப்படம் பகிரப்படும் என்பதும், அது பற்றிய கருத்துக் கூற வேண்டும் என்பதும் முன்பே அவனுக்கு சொல்லப்பட்டது தான். மணியும் அவன் மலை இறங்கும் ஒரு புகைப்படத்தைத் தான் இந்த கருத்தரங்கில் பகிர்வதற்காக கொடுத்திருந்தான். ஆனால் திரையில் காட்டப்பட்டதோ, கையில் நாலு இன்ச் வெற்றிக் கோப்பையுடன், கழுத்தில் மெடலுமாக, 19வயது மணி, சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். அதுவரை இலகுவாக இருந்தது மணியின் உடலின் மயிர்களெல்லாம் விடைத்து நின்றது. உடல் சிலிர்த்துக் கொள்ள, மனது இறுக்கமானது. ஆறு வருடங்களுக்கு முன்வரை, மது எப்படி அவன் வாழ்க்கையில் நீக்கமற நிறைந்திருந்தாளோ, அதேபோலத்தான் டென்னிஸ்ம். சொல்லப்போனால், அன்புகக்காக, அரவணைப்புக்காக ஏங்கிக் கிடந்தவனுக்கு தேவைப்பட்ட அங்கீகாரத்தையும், வெளிச்சத்தையும், அவனுக்கு முதன் முதலில் கொடுத்தது டென்னிஸ் தான். மதுவைக் கொடுத்ததே டென்னிஸ் தான். மதுவை இழந்ததற்கு, மணியின் தவறொடு, மற்றவர்களின் தவறும் காரணமாக இருந்திருந்தாலும், அவன் டென்னிஸை இழந்ததற்கான, மொத்த காரணமும் அவன் மட்டுமே. மணி, மீண்டும், ஒரு இழப்பின் வலியை உணர்ந்தான்.
"சோ யு அர் அ டென்னிஸ் பிளேயர்?" தொகுப்பாளரின் கேள்வி அவனை நிகழ்காலத்திற்கு கொண்டு வந்தது. தலையை மட்டும் அமோதிப்பாக ஆட்டினான், முகத்தில் வெளிப்பட்ட உணர்வுகளை அவனால் மறைக்க இயலவில்லை.
"இன்னும் சர்ப்ரைஸ் முடியல?" மர்மமாக புன்னகைத்தபடி, தொகுப்பாளர் திரையை நோக்க, மணியின் பார்வையும் திரையை நோக்கி சென்றது.
திறையில் இருந்த புகைப்படம் விரிவடைந்தது. சற்றுமுன் வெற்றிக் கோப்பையுடன் காணப்பட்ட மணியின் அருகே, அவனிடம் தோற்ற எதிராளி இருந்தான். மணியிடம் தோற்ற எதிராளியின் புகைப்படம் காட்டப்பட்டதும், அந்த கருத்தரங்கு கூட்டத்தில், ஒரு சிறு சலசலப்பு, ஆச்சரியத்தை வெளிப்படுத்தும் மனித சப்தங்கள்.
"உங்க ஆப்போனெண்ட் யாருன்னு தெரியுமா?" தொகுப்பாளர் கேட்ட கேள்விக்கு, தெரியாது என்பது போல் தலையசைத்தான்.
"என்னோட ஞாபகம் சரியா இருந்தா, he is Spanish!!" என்றான் மணி. பெரிதாக ஏதோ ஒன்று வந்து விழப்போகிறது என்ற பதட்டம் அவன் மனதில். முதன் முதலாக பதட்டப்படுபவனின் மன நிலையில் இருந்தான்.
"உங்கள்ல யாருக்காவது தெரியுமா?" தொகுப்பாளர், கூட்டத்தைப் பார்த்து கேட்க
"felino munez" என்று கோரசாக, சத்தம் வந்தது.
"த்ரீ டைம்ஸ் கிராண்ட்ஸ்லாம் சேம்பியன்!!" தொகுப்பாளர் சொல்ல, அரங்கத்தில் பலத்த கைதட்டல்.
நம்பமுடியாமல், இடதும் வலதுமாக தலையை அசைத்துக் கொண்டடிருந்த மணியின் வாயிலிருந்து "வாவ்!! வாவ்!!" என்ற வார்த்தைகள், அவனது கட்டுப்பாடில்லாமல் வந்து கொண்டிருந்தது.
சொல்ல முடியாத உணர்வுகள் மனதை நிறைத்திருக்க, பல வருடங்களுக்குப் பின், முதல் முறையாக மூளையின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த மணியை, மொத்தமாக தன் கட்டுப்பாட்டில் எடுத்துக் கொண்டது, அவனது மனது. கைத்தட்டல் அடங்க வெகுநேரம் ஆனது, கைதட்டல் அடங்கிய பின்னும் நம்பமுடியாத மணியின் தலையசைப்பு நிற்கவில்லை. ஒருவாராக சுதாகரித்துக் கொண்ட பின்.
"இந்த மேட்ச் விளையாடும்போது, அவருக்கு பதினாறு அல்ல பதினேழு வயசுதான் இருக்கும்!! என்ன விட மூணு வயசு கம்மி!! அந்த ஏஜ்ல பிசிகல் க்ரோத் பெரிய அட்வண்டேஜ்!! ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுத்தான் ஜெயிச்சேன் ஞாபகம்" சொற்கள் அவன் சொல்லுக்கு கட்டுப்படாமல் போக, உலறினான், தன் தாடையை தடவ ஆரம்பித்தான்.
"இல்ல!!, நீங்க அந்த மேட்ச்ல, ஸ்டிரேட் செட்ல ஜெயிச்சிருக்கிங்க!!" தொகுப்பாளர் மணியின் கூற்றை திருத்த, விரக்தியாக சிரித்தான். தீடிர் என்று கிடைத்த இந்த அங்கீகாரம், அவன் மூளையை முடக்கியது. ஏதாவது சொல்லி, இந்த அங்கீகாரத்தை தட்டிக்கழிக்க வேண்டும் என்று சிந்தித்தான்.
"லோக்கல் டோர்னமேண்டல, ரஞ்சில, சச்சின் டெண்டுல்கரின் விக்கெட்டை நிறைய பேர் எடுத்திருக்கலாம்!! அதுக்காக, அவர் விக்கெட் எடுத்த எல்லாரும், அவரை விட திறமைசாலினு சொல்ல முடியாது, இல்லையா? அந்த மாதிரிதான் இதுவும்!! தயவு செய்து, இந்த மாதிரி ஏதாவது போட்டோஸ் இருந்தா, டெலீட் பண்ணிடுங்க!!. It's not fair for a champion!!" வலிந்து சிரித்தவாறே சொல்லி முடித்ததும், சிரிப்பலை அந்த அரங்கத்தில். அதைத் தொடர்ந்து, கைதட்டல் ஒலி, அந்த அரங்கத்தை நிறைத்தது. எனோ அந்த கைதட்டல், அவன் உள்ளத்தின் படபடப்பை மேலும் கூட்டியது.
"அந்த டைம்ல, என் வாழ்க்கையே......" ஆரம்பித்தவன், தீடிர் என்று நிறுத்தினான். ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடி பெருமூச்சு விட்டுவிட்டு, தொடர்ந்தான்.
"அந்த டைம்ல என் வாழ்க்கையே அந்த மேட்ச்சோடா முடிவுல தான் இருந்துச்சின்னு நம்பினேன்!!. Loosing was not an option for me!!. ஜெயிச்சே ஆகனும்ற கட்டாயம்!! நான் கடைசியா விளையாண்ட டென்னிஸ் மேட்ச்ம், அதுதான்!! அந்தப் படத்துல இருக்குற கப், அந்த டோர்னமேண்ட் பிரைஸ் மணி-செக்னு எல்லாத்தையுமே, மும்பை ஏர்போர்டில் தொலைச்சிட்டேன்!!" மீண்டும் தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள பேச்சை நிறுத்தினான்.
"எதுக்காக, அந்த டர்ணமெண்ட்ல ஆடுனேனோ? அத, மொத்தமா தொலைச்சிட்டேன்!! அதுக்காக எத்தனையோ நாள் கண்ணீர்விட்டு அழுதிருக்கேன்!! ஆனா இப்ப யோசிச்சுப் பார்த்தா, I don't deserve it!! அதனாலதான், அது என் கையை விட்டுப் போச்சு புரியுது!!" கண்களில் தெரிந்த வலியை மறைத்துக் கொண்டு, விரக்தியாக சிரித்தான். பெரும் மன பாரம் இறங்கியதைப் போல இருந்தது அவனுக்கு.
"வெற்றியோட ரகசியம் என்ன கேட்டீங்கல்ல!! I'm a right hand player!! அந்த மேட்ச் முடிஞ்சு கொஞ்ச நாளிலே, ஒரு ஆக்சிடெண்ட்!! வலது கையில், உள்ளங்கையிளையும், விரல்கள்ளையும், ஏழு எழும்பு முறிவு!! டென்னிஸ் ராக்கெட்டை சரியா பிடிக்கிறதுக்கு, ஆறு மாசம் தேவைப்பட்டிருக்கும்!! இதுதான் வாழ்க்கை என்று நம்பியிருந்த ஒன்ன என்னோட தவறால் இழந்துவிட்டேன்!! அந்த இழப்பை ஈடுகட்டத்தான், இப்ப வரைக்கும் முயற்சி பண்ணிகிட்டு இருக்கேன்!! என்னோட பிரண்டு ஒருத்தங்க சொன்னாங்க, that I am an early bloomer!! அவங்க சொன்ன போது, சும்மா சொல்றாங்கன்னு நெனச்சேன்!! யோசிச்சுப் பார்த்தா, அவங்க சொன்னது எல்லாம் உண்மைதான்னு தோணுது!! இந்த தடவை அந்த early bloomமை இன்னும் கொஞ்ச நாள் தக்கவச்சுக்கணும்னு உழைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்" மணியின் உதடுகளில், ஒரு சிறு புன்னகை. மீண்டும் அந்த அரங்கத்தில் கைதட்டல்.
அந்த மேடையில் இருந்து இறங்கிய மணிக்கு வெளிக்காற்று வாங்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அவனது கண்கள், அவனது உதவியாளர்களை தேடியது. சில நொடிகள் அவனது தேடலை உணர்ந்து, அவனை நோக்கி வந்தனர். மணி, exit எங்கே என்று கேட்க, அவனை அழைத்துச் சென்றனர். வெளிக்க காற்றை சுவாசிக்க, அவனது மனதின் படபடப்பு கொஞ்சம் அடங்கியது.
"ஹலோ!! மிஸ்டர் மணிகண்டன்!!" என்ற சத்தம் கேட்க திரும்பி பார்த்தான்.
தலையில் டர்பனும், முகத்தில் முக்கால்வாசி தாடியுமாக, அந்தக் கருத்தரங்கில் இவன் பாராட்டிப் பேசிய, 35 வயது, மான்ஜீத் சிங், இவனை நோக்கி கை நிட்டினார், அருகிலேயே டர்பனும், தாடியுமாக, இன்னொருவன். கை கொடுததான். மணியின் உதவியாளர்கள், கொஞ்சம் தள்ளிச்சென்று நின்றார்கள்.
"மை பிரதர், பல்விந்தர்!!" அருகில் இருந்தவனை, அறிமுகப் படுத்தினார். மணி, அவனுடனும் கைகுலுக்கினான்.
"தேங்க்ஸ்!!" என்ற பல்விந்தரை, கேள்வியாக பார்த்தான் மணி.
"For your compliments!!" (என் அண்ணனை பாராட்டி பேசியதற்காக), அவன் சொன்னதும், சிரித்தான், மணி
"It's purely business Balvinder!!.... I have 18% stake in your brothers company!!,.... marketing strategy!! (அப்படி எல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை!! இது வியாபார தந்திரம் பல்விந்தர்!!, உங்க அண்ணன் கம்பெனில முதலீடு பண்ணி இருக்கேன்!! 18 சதவிகிதம்)!!" என்று சிரித்தவாறே கண்ணடித்தான் மணி, சம்பந்தமே இல்லாமல் கேளிக்கையான ஒரு மூடில் இருந்தான். அண்ணன், தம்பி இருவரது முகத்திலும் ஈயாடவில்லை.
"Just kidding!! your brother deserves all the praise and more!! (சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன்!! அத்தனை வார்த்தைகளும் தகுதியானவர் உங்க அண்ணன்!!)" என்று சொல்லி மீண்டும் கண்ணடித்தான்.
அண்ணன், தம்பி இருவரும் சிரிக்க, மான்ஜீத் சிங்கிடம், பொதுவாக பேச ஆரம்பித்தான். இவர்கள் இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது, பல்விந்தரின் மொபைலுக்கு தொடர்ந்து அழைப்பு வந்துகொண்டே இருந்தது. அது, ஒவ்வோரு முறை அடிக்கும்போதும், அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு, இவர்களின் கலந்துரையாடலில், கலந்து கொள்ளவே முற்பட்டான். ஆனால் விடாமல், மீண்டும் அவனது தொலைபேசிக்கு அழைப்பு வந்தது, எதேச்சையாக அவனது மொபைலின் தொடுதரையை பார்த்த மணியின் கண்களில் "wifey" என்று பட,
"Come on, attend the call!!" என்றான் மணி. அழைப்பை எடுத்த பல்விந்தர், அதை காதுக்கு கொடுத்த, இரண்டு நொடியில்
"பானு!!" என்றவன் முகத்தில் பரபரப்பு, இவர்களை நோக்கி திரும்பியவன், தான் போகவேண்டும், அவசரம் என்று கை காட்டியவாறு, ஹோட்டலினுள் நடக்க ஆரம்பித்தான்
"பானு!!...என்ன ஆச்சு?" ஆந்த பஞ்சாபியிடம், தமிழ்க் கேட்டதும், எங்கோ சற்றென்று இடித்தது மணிக்கு.
"வாட் இஸ் யுவர் பிரதர்ஸ், நேம்!!" தெரிந்து கொண்டே கேட்டான்.
"பல்வீந்தர் ரஞ்சித் சிங்!! வீ கால் ஹிம் ரஞ்சூ!! Why?" என்று கேட்ட மான்ஜீத் சிங்கிடம், ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தவன், தன் கிளம்ப வேண்டும் என்று அவரிடமிருந்து விடைபெற்றுக் கொண்டு வேகமாக நடந்தான்.
"Get me in a car!!, இப்போவே டெல்லியில் இருந்து கிளம்பறோம்!!" என்று சங்கரபாணியிடம் சொல்லிவன், அருகிலிருந்த வந்த உதவியாளரிடம் சிகரெட்டை கேட்டான்.
சங்கரபாணி, மணி இட்ட பணியை செய்து முடிக்க கிளம்பினார். பொறுமை இல்லாமல், பார்க்கிங் நோக்கி நடக்க, அருகிலிரந்த உதவியாளர்
"சார், லாபி இந்த பக்கம்!!” என்று கை காட்டினான். உதவியாளர் கை காட்டிய திசையில் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தான். அவன் லாபியை அடைந்த சில நொடிகளுக்குள் கார் வந்துவிட, முப்பது நொடி கழித்து, அவன் அமர்ந்திருந்த கார், அந்த ஹோட்டலின் கேட்டைத் தாண்டியதும்தான், இழுத்து பிடித்து வைத்திருந்த மூச்சைவிட்டான் மணி. இன்னும் அவனது பதட்டம் தனியவில்லை. மொபைலை எடுத்தவன், நேத்ராவுக்கு அழைத்தான், காதுக்கு அழைபேசியைக் கொடுத்திருந்தவன், அந்த அழைப்பு எடுக்கப்பட்டதும்,
“மது யுஸ்ல இருக்கானு சொன்ன?”
“அதுக்கு இப்போ என்ன?”
"அவ, இங்க, டெல்லில இருக்கா!! இப்போ!!” என்றவன் எதிர்முனையில் பேசியவரின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல், அழைப்பை தூண்டித்தான்.
"லைட்டர்" என்று கேட்டவாறு சீகிரெட்டைஉதடுகளுக்கு கொடுக்க, அதன் நுனி பற்றவைக்கப்பட்டது.
ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு, மீண்டும் சீகிரெட்டை புகையை உள்ளிலுத்தான், உள்ளிலுத்த புகையை, மூக்கின் வழியே, வெளியேற்றியவாரே, காரின் கண்ணாடியை இறக்கினான்.
************
அதே நேரம், அந்த கருத்தரங்கு நடந்த ஹாலில்,
"வாட்?” என்ற பல்வீந்தர் ரஞ்சித் சிங்கின் முகத்தில் விவரிக்க முடியாத அதிர்ச்சி.
அவனுக்கு எதிரே, துடைக்க, துடைக்க, நிற்காமல் வலிந்து கொண்டிருக்கும் கண்ணீருடன் மது. இருகைகளாலும் முகத்தை மூடி அழுந்த துடைத்தவன்,
“the tennis guy?” என்றான், பதில் தெரிந்திருந்து நம்ப முடியாமல் மீண்டும் கேட்டான்.
கீழ் உதடுகளை பற்களால் கடித்தவாரே, மேலும் கிலுமாக தலையசைத்தவளிடம் இருந்து, விசும்பலின் சத்தம்.
P.S
தொழிலைப் பற்றியும், அவனுது டென்னிஸ் வாழ்வின் இழப்பைப் பற்றி பேசுவது போல், மனம்விட்டு யாரிடமும் கூறக் கூட முடியாத, அவனது காதலையும், அதன் இழப்பையும், அதன் வலியையும் மணி கூற, அவன் பேசியதன் மொத்த அர்த்தத்தையும் புரிந்து கொள்ள கூடிய, ஒரே உயிர், அதே அரங்கத்தில் தான் இருந்த்து என்று அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
தொகுப்பாளர்: உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் என்ன? புதிதாக தொழில் புரிய விரும்புபவர்களுக்கு நீங்கள் சொல்லும் அறிவுரை என்ன?
மற்ற மூவரும் தங்களின் எண்ணங்களை சொல்ல, மணியின் முறை வந்தது.
மணி: "உண்மைய சொல்லனும்னா, இந்த கேள்விக்கு என்கிட்ட பதில் இல்லை!! என்று நிறுத்தியவன் சிரிக்க, இந்த அரங்கத்திலும் சிரிப்பொலி.
"எங்க நாலு பேர்ல, Mr.மான்ஜீத் தவிர்த்து, மீதி மூணு பேருமே, மூன்றாவது அல்லது நான்காவது தலைமுறை தொழில் முனைவோர்கள்!! நான் தொழிலில்ல ஈடுபட ஆரம்பிச்சப்பவே, வலுவான அடித்தளத்தோட, வழிகாட்ட சரியான ஆட்கள் எனக்கு துணையா இருந்தாங்க!!. அதனால, மற்ற இரண்டு பேரும் தப்பா எடுத்துக்கலான, இந்தக் கேள்விக்கு Mr.மான்ஜீத்தான், பதில் சொல்றதுக்கு தகுதியானவர்னு நான் நம்புறேன்!!"
மணி சொல்ல, மீண்டும் அரங்கத்தில் பலத்த கைதட்டல். கைத்தட்டல் அடங்கியதும் தொடர்ந்தான், மணி.
"உழைப்பு!!. ஒரு செயல்ல, நாம இறங்குறப்ப, அது கேக்குற, உழைப்பை நாம குடுக்கணும்!! ரொம்ப கிளிசேவான பதிலா இருந்தாலும், வெற்றிக்கான அத்தனை ரகசியமும் கிளிசேவாகத்தான் இருக்கும்னு நான் நம்புறேன்!!" மீண்டும் அரங்கத்தில் கைதட்டல்.
தொகுப்பாளர்: "இந்த கருத்தரங்கத்தின் நிறைவாக, ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் இருந்து, ஒரு புகைப்படம் காட்டப்படும்!!. அதைப் பற்றிய உங்களது நினைவுகளை பகிர்ந்து கொள்ளலாம்!!" என்று சொன்னதும் அங்கிருந்த திரையில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக புகைப்படங்கள் காட்டப்பட்டது.
இந்தியாவில், இதுபோன்ற சென்டிமெண்டலான சடங்குகளை, எந்த துறையைச் சார்ந்தவர்களாலும் தவிர்க்க முடியாது. சினிமா கிசுகிசு போன்ற ஒரு அரிப்பு அது. மற்ற மூவரும் தங்களுக்கு காட்டப்பட்ட புகைப்படத்தை பற்றிய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள, கடைசியாக மணியின் முறையும் வந்தது. திரையில் காட்டப்பட்ட படத்தை பார்த்ததும் மணி அதிர்ந்தான்.
தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் இருந்து ஒரு புகைப்படம் பகிரப்படும் என்பதும், அது பற்றிய கருத்துக் கூற வேண்டும் என்பதும் முன்பே அவனுக்கு சொல்லப்பட்டது தான். மணியும் அவன் மலை இறங்கும் ஒரு புகைப்படத்தைத் தான் இந்த கருத்தரங்கில் பகிர்வதற்காக கொடுத்திருந்தான். ஆனால் திரையில் காட்டப்பட்டதோ, கையில் நாலு இன்ச் வெற்றிக் கோப்பையுடன், கழுத்தில் மெடலுமாக, 19வயது மணி, சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். அதுவரை இலகுவாக இருந்தது மணியின் உடலின் மயிர்களெல்லாம் விடைத்து நின்றது. உடல் சிலிர்த்துக் கொள்ள, மனது இறுக்கமானது. ஆறு வருடங்களுக்கு முன்வரை, மது எப்படி அவன் வாழ்க்கையில் நீக்கமற நிறைந்திருந்தாளோ, அதேபோலத்தான் டென்னிஸ்ம். சொல்லப்போனால், அன்புகக்காக, அரவணைப்புக்காக ஏங்கிக் கிடந்தவனுக்கு தேவைப்பட்ட அங்கீகாரத்தையும், வெளிச்சத்தையும், அவனுக்கு முதன் முதலில் கொடுத்தது டென்னிஸ் தான். மதுவைக் கொடுத்ததே டென்னிஸ் தான். மதுவை இழந்ததற்கு, மணியின் தவறொடு, மற்றவர்களின் தவறும் காரணமாக இருந்திருந்தாலும், அவன் டென்னிஸை இழந்ததற்கான, மொத்த காரணமும் அவன் மட்டுமே. மணி, மீண்டும், ஒரு இழப்பின் வலியை உணர்ந்தான்.
"சோ யு அர் அ டென்னிஸ் பிளேயர்?" தொகுப்பாளரின் கேள்வி அவனை நிகழ்காலத்திற்கு கொண்டு வந்தது. தலையை மட்டும் அமோதிப்பாக ஆட்டினான், முகத்தில் வெளிப்பட்ட உணர்வுகளை அவனால் மறைக்க இயலவில்லை.
"இன்னும் சர்ப்ரைஸ் முடியல?" மர்மமாக புன்னகைத்தபடி, தொகுப்பாளர் திரையை நோக்க, மணியின் பார்வையும் திரையை நோக்கி சென்றது.
திறையில் இருந்த புகைப்படம் விரிவடைந்தது. சற்றுமுன் வெற்றிக் கோப்பையுடன் காணப்பட்ட மணியின் அருகே, அவனிடம் தோற்ற எதிராளி இருந்தான். மணியிடம் தோற்ற எதிராளியின் புகைப்படம் காட்டப்பட்டதும், அந்த கருத்தரங்கு கூட்டத்தில், ஒரு சிறு சலசலப்பு, ஆச்சரியத்தை வெளிப்படுத்தும் மனித சப்தங்கள்.
"உங்க ஆப்போனெண்ட் யாருன்னு தெரியுமா?" தொகுப்பாளர் கேட்ட கேள்விக்கு, தெரியாது என்பது போல் தலையசைத்தான்.
"என்னோட ஞாபகம் சரியா இருந்தா, he is Spanish!!" என்றான் மணி. பெரிதாக ஏதோ ஒன்று வந்து விழப்போகிறது என்ற பதட்டம் அவன் மனதில். முதன் முதலாக பதட்டப்படுபவனின் மன நிலையில் இருந்தான்.
"உங்கள்ல யாருக்காவது தெரியுமா?" தொகுப்பாளர், கூட்டத்தைப் பார்த்து கேட்க
"felino munez" என்று கோரசாக, சத்தம் வந்தது.
"த்ரீ டைம்ஸ் கிராண்ட்ஸ்லாம் சேம்பியன்!!" தொகுப்பாளர் சொல்ல, அரங்கத்தில் பலத்த கைதட்டல்.
நம்பமுடியாமல், இடதும் வலதுமாக தலையை அசைத்துக் கொண்டடிருந்த மணியின் வாயிலிருந்து "வாவ்!! வாவ்!!" என்ற வார்த்தைகள், அவனது கட்டுப்பாடில்லாமல் வந்து கொண்டிருந்தது.
சொல்ல முடியாத உணர்வுகள் மனதை நிறைத்திருக்க, பல வருடங்களுக்குப் பின், முதல் முறையாக மூளையின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த மணியை, மொத்தமாக தன் கட்டுப்பாட்டில் எடுத்துக் கொண்டது, அவனது மனது. கைத்தட்டல் அடங்க வெகுநேரம் ஆனது, கைதட்டல் அடங்கிய பின்னும் நம்பமுடியாத மணியின் தலையசைப்பு நிற்கவில்லை. ஒருவாராக சுதாகரித்துக் கொண்ட பின்.
"இந்த மேட்ச் விளையாடும்போது, அவருக்கு பதினாறு அல்ல பதினேழு வயசுதான் இருக்கும்!! என்ன விட மூணு வயசு கம்மி!! அந்த ஏஜ்ல பிசிகல் க்ரோத் பெரிய அட்வண்டேஜ்!! ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுத்தான் ஜெயிச்சேன் ஞாபகம்" சொற்கள் அவன் சொல்லுக்கு கட்டுப்படாமல் போக, உலறினான், தன் தாடையை தடவ ஆரம்பித்தான்.
"இல்ல!!, நீங்க அந்த மேட்ச்ல, ஸ்டிரேட் செட்ல ஜெயிச்சிருக்கிங்க!!" தொகுப்பாளர் மணியின் கூற்றை திருத்த, விரக்தியாக சிரித்தான். தீடிர் என்று கிடைத்த இந்த அங்கீகாரம், அவன் மூளையை முடக்கியது. ஏதாவது சொல்லி, இந்த அங்கீகாரத்தை தட்டிக்கழிக்க வேண்டும் என்று சிந்தித்தான்.
"லோக்கல் டோர்னமேண்டல, ரஞ்சில, சச்சின் டெண்டுல்கரின் விக்கெட்டை நிறைய பேர் எடுத்திருக்கலாம்!! அதுக்காக, அவர் விக்கெட் எடுத்த எல்லாரும், அவரை விட திறமைசாலினு சொல்ல முடியாது, இல்லையா? அந்த மாதிரிதான் இதுவும்!! தயவு செய்து, இந்த மாதிரி ஏதாவது போட்டோஸ் இருந்தா, டெலீட் பண்ணிடுங்க!!. It's not fair for a champion!!" வலிந்து சிரித்தவாறே சொல்லி முடித்ததும், சிரிப்பலை அந்த அரங்கத்தில். அதைத் தொடர்ந்து, கைதட்டல் ஒலி, அந்த அரங்கத்தை நிறைத்தது. எனோ அந்த கைதட்டல், அவன் உள்ளத்தின் படபடப்பை மேலும் கூட்டியது.
"அந்த டைம்ல, என் வாழ்க்கையே......" ஆரம்பித்தவன், தீடிர் என்று நிறுத்தினான். ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடி பெருமூச்சு விட்டுவிட்டு, தொடர்ந்தான்.
"அந்த டைம்ல என் வாழ்க்கையே அந்த மேட்ச்சோடா முடிவுல தான் இருந்துச்சின்னு நம்பினேன்!!. Loosing was not an option for me!!. ஜெயிச்சே ஆகனும்ற கட்டாயம்!! நான் கடைசியா விளையாண்ட டென்னிஸ் மேட்ச்ம், அதுதான்!! அந்தப் படத்துல இருக்குற கப், அந்த டோர்னமேண்ட் பிரைஸ் மணி-செக்னு எல்லாத்தையுமே, மும்பை ஏர்போர்டில் தொலைச்சிட்டேன்!!" மீண்டும் தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள பேச்சை நிறுத்தினான்.
"எதுக்காக, அந்த டர்ணமெண்ட்ல ஆடுனேனோ? அத, மொத்தமா தொலைச்சிட்டேன்!! அதுக்காக எத்தனையோ நாள் கண்ணீர்விட்டு அழுதிருக்கேன்!! ஆனா இப்ப யோசிச்சுப் பார்த்தா, I don't deserve it!! அதனாலதான், அது என் கையை விட்டுப் போச்சு புரியுது!!" கண்களில் தெரிந்த வலியை மறைத்துக் கொண்டு, விரக்தியாக சிரித்தான். பெரும் மன பாரம் இறங்கியதைப் போல இருந்தது அவனுக்கு.
"வெற்றியோட ரகசியம் என்ன கேட்டீங்கல்ல!! I'm a right hand player!! அந்த மேட்ச் முடிஞ்சு கொஞ்ச நாளிலே, ஒரு ஆக்சிடெண்ட்!! வலது கையில், உள்ளங்கையிளையும், விரல்கள்ளையும், ஏழு எழும்பு முறிவு!! டென்னிஸ் ராக்கெட்டை சரியா பிடிக்கிறதுக்கு, ஆறு மாசம் தேவைப்பட்டிருக்கும்!! இதுதான் வாழ்க்கை என்று நம்பியிருந்த ஒன்ன என்னோட தவறால் இழந்துவிட்டேன்!! அந்த இழப்பை ஈடுகட்டத்தான், இப்ப வரைக்கும் முயற்சி பண்ணிகிட்டு இருக்கேன்!! என்னோட பிரண்டு ஒருத்தங்க சொன்னாங்க, that I am an early bloomer!! அவங்க சொன்ன போது, சும்மா சொல்றாங்கன்னு நெனச்சேன்!! யோசிச்சுப் பார்த்தா, அவங்க சொன்னது எல்லாம் உண்மைதான்னு தோணுது!! இந்த தடவை அந்த early bloomமை இன்னும் கொஞ்ச நாள் தக்கவச்சுக்கணும்னு உழைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்" மணியின் உதடுகளில், ஒரு சிறு புன்னகை. மீண்டும் அந்த அரங்கத்தில் கைதட்டல்.
அந்த மேடையில் இருந்து இறங்கிய மணிக்கு வெளிக்காற்று வாங்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அவனது கண்கள், அவனது உதவியாளர்களை தேடியது. சில நொடிகள் அவனது தேடலை உணர்ந்து, அவனை நோக்கி வந்தனர். மணி, exit எங்கே என்று கேட்க, அவனை அழைத்துச் சென்றனர். வெளிக்க காற்றை சுவாசிக்க, அவனது மனதின் படபடப்பு கொஞ்சம் அடங்கியது.
"ஹலோ!! மிஸ்டர் மணிகண்டன்!!" என்ற சத்தம் கேட்க திரும்பி பார்த்தான்.
தலையில் டர்பனும், முகத்தில் முக்கால்வாசி தாடியுமாக, அந்தக் கருத்தரங்கில் இவன் பாராட்டிப் பேசிய, 35 வயது, மான்ஜீத் சிங், இவனை நோக்கி கை நிட்டினார், அருகிலேயே டர்பனும், தாடியுமாக, இன்னொருவன். கை கொடுததான். மணியின் உதவியாளர்கள், கொஞ்சம் தள்ளிச்சென்று நின்றார்கள்.
"மை பிரதர், பல்விந்தர்!!" அருகில் இருந்தவனை, அறிமுகப் படுத்தினார். மணி, அவனுடனும் கைகுலுக்கினான்.
"தேங்க்ஸ்!!" என்ற பல்விந்தரை, கேள்வியாக பார்த்தான் மணி.
"For your compliments!!" (என் அண்ணனை பாராட்டி பேசியதற்காக), அவன் சொன்னதும், சிரித்தான், மணி
"It's purely business Balvinder!!.... I have 18% stake in your brothers company!!,.... marketing strategy!! (அப்படி எல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை!! இது வியாபார தந்திரம் பல்விந்தர்!!, உங்க அண்ணன் கம்பெனில முதலீடு பண்ணி இருக்கேன்!! 18 சதவிகிதம்)!!" என்று சிரித்தவாறே கண்ணடித்தான் மணி, சம்பந்தமே இல்லாமல் கேளிக்கையான ஒரு மூடில் இருந்தான். அண்ணன், தம்பி இருவரது முகத்திலும் ஈயாடவில்லை.
"Just kidding!! your brother deserves all the praise and more!! (சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன்!! அத்தனை வார்த்தைகளும் தகுதியானவர் உங்க அண்ணன்!!)" என்று சொல்லி மீண்டும் கண்ணடித்தான்.
அண்ணன், தம்பி இருவரும் சிரிக்க, மான்ஜீத் சிங்கிடம், பொதுவாக பேச ஆரம்பித்தான். இவர்கள் இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது, பல்விந்தரின் மொபைலுக்கு தொடர்ந்து அழைப்பு வந்துகொண்டே இருந்தது. அது, ஒவ்வோரு முறை அடிக்கும்போதும், அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு, இவர்களின் கலந்துரையாடலில், கலந்து கொள்ளவே முற்பட்டான். ஆனால் விடாமல், மீண்டும் அவனது தொலைபேசிக்கு அழைப்பு வந்தது, எதேச்சையாக அவனது மொபைலின் தொடுதரையை பார்த்த மணியின் கண்களில் "wifey" என்று பட,
"Come on, attend the call!!" என்றான் மணி. அழைப்பை எடுத்த பல்விந்தர், அதை காதுக்கு கொடுத்த, இரண்டு நொடியில்
"பானு!!" என்றவன் முகத்தில் பரபரப்பு, இவர்களை நோக்கி திரும்பியவன், தான் போகவேண்டும், அவசரம் என்று கை காட்டியவாறு, ஹோட்டலினுள் நடக்க ஆரம்பித்தான்
"பானு!!...என்ன ஆச்சு?" ஆந்த பஞ்சாபியிடம், தமிழ்க் கேட்டதும், எங்கோ சற்றென்று இடித்தது மணிக்கு.
"வாட் இஸ் யுவர் பிரதர்ஸ், நேம்!!" தெரிந்து கொண்டே கேட்டான்.
"பல்வீந்தர் ரஞ்சித் சிங்!! வீ கால் ஹிம் ரஞ்சூ!! Why?" என்று கேட்ட மான்ஜீத் சிங்கிடம், ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தவன், தன் கிளம்ப வேண்டும் என்று அவரிடமிருந்து விடைபெற்றுக் கொண்டு வேகமாக நடந்தான்.
"Get me in a car!!, இப்போவே டெல்லியில் இருந்து கிளம்பறோம்!!" என்று சங்கரபாணியிடம் சொல்லிவன், அருகிலிருந்த வந்த உதவியாளரிடம் சிகரெட்டை கேட்டான்.
சங்கரபாணி, மணி இட்ட பணியை செய்து முடிக்க கிளம்பினார். பொறுமை இல்லாமல், பார்க்கிங் நோக்கி நடக்க, அருகிலிரந்த உதவியாளர்
"சார், லாபி இந்த பக்கம்!!” என்று கை காட்டினான். உதவியாளர் கை காட்டிய திசையில் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தான். அவன் லாபியை அடைந்த சில நொடிகளுக்குள் கார் வந்துவிட, முப்பது நொடி கழித்து, அவன் அமர்ந்திருந்த கார், அந்த ஹோட்டலின் கேட்டைத் தாண்டியதும்தான், இழுத்து பிடித்து வைத்திருந்த மூச்சைவிட்டான் மணி. இன்னும் அவனது பதட்டம் தனியவில்லை. மொபைலை எடுத்தவன், நேத்ராவுக்கு அழைத்தான், காதுக்கு அழைபேசியைக் கொடுத்திருந்தவன், அந்த அழைப்பு எடுக்கப்பட்டதும்,
“மது யுஸ்ல இருக்கானு சொன்ன?”
“அதுக்கு இப்போ என்ன?”
"அவ, இங்க, டெல்லில இருக்கா!! இப்போ!!” என்றவன் எதிர்முனையில் பேசியவரின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல், அழைப்பை தூண்டித்தான்.
"லைட்டர்" என்று கேட்டவாறு சீகிரெட்டைஉதடுகளுக்கு கொடுக்க, அதன் நுனி பற்றவைக்கப்பட்டது.
ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு, மீண்டும் சீகிரெட்டை புகையை உள்ளிலுத்தான், உள்ளிலுத்த புகையை, மூக்கின் வழியே, வெளியேற்றியவாரே, காரின் கண்ணாடியை இறக்கினான்.
************
அதே நேரம், அந்த கருத்தரங்கு நடந்த ஹாலில்,
"வாட்?” என்ற பல்வீந்தர் ரஞ்சித் சிங்கின் முகத்தில் விவரிக்க முடியாத அதிர்ச்சி.
அவனுக்கு எதிரே, துடைக்க, துடைக்க, நிற்காமல் வலிந்து கொண்டிருக்கும் கண்ணீருடன் மது. இருகைகளாலும் முகத்தை மூடி அழுந்த துடைத்தவன்,
“the tennis guy?” என்றான், பதில் தெரிந்திருந்து நம்ப முடியாமல் மீண்டும் கேட்டான்.
கீழ் உதடுகளை பற்களால் கடித்தவாரே, மேலும் கிலுமாக தலையசைத்தவளிடம் இருந்து, விசும்பலின் சத்தம்.
P.S
தொழிலைப் பற்றியும், அவனுது டென்னிஸ் வாழ்வின் இழப்பைப் பற்றி பேசுவது போல், மனம்விட்டு யாரிடமும் கூறக் கூட முடியாத, அவனது காதலையும், அதன் இழப்பையும், அதன் வலியையும் மணி கூற, அவன் பேசியதன் மொத்த அர்த்தத்தையும் புரிந்து கொள்ள கூடிய, ஒரே உயிர், அதே அரங்கத்தில் தான் இருந்த்து என்று அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)