Incest குலுங்கித் தளும்பும் கொங்கை கொண்ட மங்கை என் தங்கை.

[monor]

பக்கம் - 23


“இந்த புடவைலே சும்மா தேவதை மாதிரி இருக்கே.”

“நீ தானே புடவை கட்டுன்னு சொன்னே.”

“ஆமாம். இப்ப உன்னை பாக்கிறப்போ, நான் மட்டும் உன் முறைப் பையனா இருந்திருந்தா, அப்படியே அலேக்கா தூக்கிட்டு போய், பெட்ல படுக்க வச்சு,…..”

“படுக்க வச்சு?”

“வேண்டாம் ராகவி. என்னைப் பேச வைக்காதே. மொத்த்த்துல செக்ஸியா இருக்கே.”

“என்னடா இப்படி பேசுற. எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருக்குடா.”

“ஒரு மாதிரின்னா எப்படி ராகவி? பிடிக்கலையா?”

“ச்சீ,… பிடிக்கலைன்னு சொன்னேனா? பிடிச்சிருக்கு. ஆனா புதுசா இருக்கு.”

“நிஜமா நான் புடவைலே நல்லா இருக்கேனா?”

“என்ன ராகவி இப்படி கேட்டுட்ட? என்ன விட்டா உன்ன இன்னைக்கு ஃபுல்லா பாத்துகிட்டே இருப்பேன். அவ்ளோ அழகா இருக்கே.”

இந்த மெஸேஜ்ஜ என் தங்கச்சி பாத்த்தும், அவ முகம் சந்தோஷத்துலேயும், வெக்கத்திலேயும் பிரகாசமா ஆச்சு. நான் அவளையே பாத்துகிட்டு இருந்தேன்.

அவளும் என்னை ஒரு மாதிரியா காதலா பாத்துட்டு ரிப்ளை பண்ணா.

“சாருக்கு நான் தங்கச்சிங்கிறது மறந்து போச்சா?”

“உன் அழகு அந்த மாதிரி,…. இருக்கிற உறவை மறக்க வச்சிரும் போல.”

“டேய்,… ரொம்ப ஐஸ் வைக்காதடா.”

“ச்சே,… உங்கிட்டேபோய் பொய் சொல்வேனா?”

“ஓகேடா,… நான் உன்னை நம்புறேன்.”

“என் கூட ஒரு நிமிஷம் வர்றியா?”

“எங்கடா?”

“மாடிக்கு போலாம். வா.”

“எதுக்குடா?”

“நாம செல்ஃபி எடுக்கலாம் வா.”

“அத இங்கேயே எடுக்கலாமே.”

“ப்ளீஸ். மேலே வாயேன். நாம தனியா எடுக்கலாம்.”

“சரி. வா. போலாம்.”

“இரு. முதல்ல நான் போறேன். அப்புறம் 5 நிமிஷம் கழிச்சு பால்கனிக்கு நீ வா.”

“ம்,…”

நான் ராகவிய பாத்து சிரிச்சிட்டு, எழுந்திருச்சு மேலே போனேன். மேலே இருந்து அவள பாத்தேன்.

சரியா 5 நிமிஷம் கழிச்சு அவளும் மேலே வந்தா.

கல்யாண பிஸில யாரும் எங்கள கண்டுக்கல. நான் அந்த பால்கனிய ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேன்னா, அந்த பால்கனில யார் நின்னாலும் வெளிலேயோ, உள்ளேயோ யாருக்கும் தெரியாது. சுத்தி நிறைய மரம் இருக்கிறதால கொஞ்சம் இருட்டா இருக்கும். ராகவி தழைய தழையக் கட்டி இருந்த புடவை கொசுவத்தை ஸ்டைலா ஒரு கையால கொஞ்சம் தூக்கிப் பிடிச்சுகிட்டு மேலே வந்தா. அவ வர வர நான் அவ இடுப்பையும் முலையையும் பாத்தேன். நான் அப்படி பாக்கிறதைப் பாத்துட்டு, அவ ஒரு மாதிரி வெக்கப்ப்பட்டா.

“என்னடா இந்த இடம் ஒரு மாதிரியா இருக்கு?”

“இங்கதான் டிஸ்டர்பன்ஸ் இருக்காது.”

“ஓகே”

கொஞ்சம் நேரம் சுத்தும் முத்தும் பாத்தவள், “செல்ஃபி எடுக்கலாம்னு சொன்னியே எடுக்கலையா?”

நான் என்னோட மொபைல எடுத்து அவ கிட்டேயே கொடுத்து, “இந்தா செல்ஃபி எடு’ன்னு கொடுத்தேன்.

அவளும் வாங்கி கேமரா ஆன் பண்ணி, கையைத் தூக்கி போட்டோ எடுக்க ரெடி ஆனா. நான் உடனே அவளுக்கு பின் பக்கத்துல நெருக்கமா போய் அவ முகமும், என் முகமும் பக்கம் பக்கமா இருக்கிர மாதிரி ஓட்டி நின்னு, கேமராவ பாத்தேன், அவ தலைல வச்சிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசனை என்னை என்னமோ பண்ணுச்சு. அப்ப, என்னோட இடது கையை புடவைக்கும் மேலே, ஜாக்கெட்டுக்கு கீழே, புடவை மறைக்காம பளிச்சுன்னு பழுத்த எழுமிச்சை கலர்ல இருந்த அவ இடுப்புல வச்சேன்.

சின்னதா அவ உடம்புல ஒரு ஜெர்க் உண்டாச்சு. ஓரக் கண்ணால என் கை வச்சிருந்த இடத்த பாத்த, அவ முகம் ஒரு மாதிரியா மாறுச்சு. ஆனா, ஒன்னும் சொல்லாம ஒரு போட்டோ எடுத்தா.

இப்ப இடுப்புல வச்சிருந்த கையை கொஞ்சம் அழுத்தமா பிடிச்சு, அப்படியே அவ இடுப்புல தடவிக்கிட்டே கேமராவ பாத்தேன். அவ கண்ணு ரெண்டும் லேசா
சொக்குச்சு. அப்படியும் இப்படியும் திரும்பி என்னை சிரிக்கச் சொல்லி, அவளும் சிரிச்சு, ரெண்டு போட்டு எடுத்தா. எடுத்த போட்டோவ என் கிட்டே காமிச்சு,

“ஓகேவாடா” ன்னா. நான் அவ இடுப்புல இருந்த கையை எடுக்காமலேயே, லேசா தடவிக்கிட்டிருந்தேன்.

“என்னடா ஓகேவா? ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேங்கிற?”