Romance தோழியா... காதலியா... [COMPLETED]

[feelmystory]

என் பெயர் விக்ரம்.

நான் சென்னையில் வசிக்கிறேன்.
 
என்னுடைய பெற்றோருக்கு நான் ஒரே பிள்ளை.
 
இங்கே இருக்கும் கல்லூரியில் டிகிரி முடித்துவிட்டு ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் நல்ல வேலையில் இருக்கிறேன்.
 
இப்போது வந்து சென்ற என்னுயிர் தோழி அபிராமியும் நானும் ஒரே தெருவில்தான் வசிக்கிறோம்.
 
எங்கள் இருவரது தந்தையும் நெருங்கிய நண்பர்கள் என்பதால் சிறு வயதில் இருந்தே அபிராமி எனக்கு நல்ல பழக்கம்.
 
மேலும் அபிராமிக்கும் எனக்கும் சம வயது என்பதால் பள்ளி கல்லூரி என எல்லாம் நாங்கள் ஒன்றாகவே படித்து நல்ல நண்பர்கள் ஆனோம்.
 
அதன் பிறகு நாங்கள் இருவரும் டிகிரி முடித்ததுமே எங்கள் கல்லூரியில் நடந்த கேம்பஸ் இண்டர்வியூவில் கலந்துகொண்டு அதில் வெற்றியும் பெற்றோம்.
 
அப்போதுதான் எனக்கு பெரிய சிக்கலே தொடங்கியது.
 
இருவருக்கும் ஒரே நிறுவனத்தில் வேலை கிடைத்தாலும் எனக்கு சென்னையிலும் அபிராமிக்கு பெங்களூரிலும் போஸ்டிங் போட்டார்கள்.
 
அவளுக்கு அங்கே சித்தி வீடு இருப்பதால் எந்த பிரச்சனையும் இல்லை என்று சொன்னாள்.
 
வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக என்னுயிர் தோழியை பிரியும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டேன்.
 
எங்கள் இருவருக்கும் கிடைத்தது நல்ல வேலை என்பதால் அபிராமியை தடுப்பதற்கு மனம் இல்லாமல் விட்டுவிட்டேன்.
 
அவளும் கவலையுடன் என்னை பிரிந்து சென்றாள்.
 
அந்த சோகத்துடன் இருக்கும்போது பணியில் சேர வேண்டிய நாள் வந்தது.
 
நான் வெறுப்புடன் வேலைக்கு சென்றேன்.
 
முதல் நாள் என்பதால் ஜாப் ட்ரைனிங் என்று ஒரு பெரிய அறையில் உட்கார சொன்னார்கள்.
 
நான் எனக்கு பிடித்த ஒரு இடத்தில் அமர்ந்து அருகில் இருந்தவர்களிடம் என்னை அறிமுகம் செய்துக்கொண்டேன்.
 
பிறகு டீம் லீடர் வருகைக்காக காத்திருந்தோம்.
 
அப்போது குயில் போன்ற இனிமையான குரல் என் காதில் ஒலித்தது.
 
“ஹலோ! எக்ஸ்க்யூஸ் மீ! நான் இங்க உட்காரலாமா ?”
 
மெதுவாக திரும்பிப் பார்த்தேன்.
 
எனக்கு மிக அருகில் காட்டன் சுடிதாருடன் ஒரு அழகிய மங்கை நின்றுகொண்டு இருந்தாள்.
 
அவளுக்கு சிவந்த நிற மேனி.
 
நீள் வட்ட முகம்.
 
அதில் கயல்போன்ற அழகிய விழிகள்.
 
பக்கத்தில் ஆப்பிள் போன்ற கன்னம்.
 
நடுவில் கூர்மையான நாசி.
 
லிப்ஸ்டிக் பூசாமலேயே சிவந்த அரஞ்சு சுளை போன்ற உதடுகள் என்று அவளை வர்ணித்துகொண்டே போகலாம்.
 
அவள் பச்சை வண்ண காட்டன் சுடிதாரில் அதிக சதை பிடிப்புடன் கும்மென்று அழகாக இருந்தாள்.
 
அந்த அழகிய பெண்ணுக்கு நெஞ்சில் இருக்கும் முலை பழங்களை பார்க்கும்போது பெரிய சைஸ் சாத்துக்குடியை போல் தெரிந்தது.
 
சுடிதாருக்குள் ப்ராவா இல்லை சிம்மீஸா என்று தெரியவில்லை.
 
உள்ளாடைக்குள் மறைந்திருந்த நெஞ்சு சதைகளை ஷால் போட்டு மூடி இருந்தாள்.
 
ஆனாலும் பக்கவாட்டில் கொஞ்சமாக தெரிந்த பழத்தை வைத்துதான் இதெல்லாம் கணித்தேன்.
 
அதற்கே ஜட்டிக்குள் இருந்த என்னுடைய தம்பி எழுந்துவிட்டான்.
 
அது மட்டும் இல்லாமல் அவளை பார்த்தவுடன் எனது நெஞ்சுக்குள் ஆயிரம் பட்டாம் பூச்சிகள் பறப்பது போன்ற சுகம் ஏற்பட்டு சந்தோசம் அடைந்தேன்.
 
திடிரென்று எனக்கு எதற்காக இப்படியெல்லாம் நடக்கிறது என்று சுத்தமாக புரியவில்லை.
 
ஆனால் எதிரே அறிமுகமே இல்லாமல் நிற்கும் பெண் மட்டும் என்னுடன் கடைசி வரை இருந்தால் எனது வாழ்க்கை சிறப்பாக இருக்கும் என்று மனதில் தோன்றியது.
 
அப்போது மீண்டும் அவளது குயில் போன்ற குரல் ஒலித்தது.
 
“ஹலோ! நான் உங்களத்தான் கேட்டுட்டு இருக்கேன். ஆனா நீங்க சைலண்ட்டா இருக்கீங்க. உங்க பக்கத்துல இருக்குற சீட்ல வேற யாராச்சும் வந்து உட்கார போறாங்களா?”
 
இப்படி ஒரு அழகான பெண்ணை மிக அருகில் பார்த்தவுடன் மயங்கியது மட்டும் இல்லாமல் முட்டாள் தனமாக அமைதியாக இருந்துவிட்டேனே என்று மனதிற்குள் திட்டிக்கொண்டு அவளிடம் பேசினேன்.
 
“ஐயோ! இல்லைங்க யாரும் வரல! நீங்க உட்காருங்க”
 
அவள் என் முகத்தை குனிந்து பார்த்து புன்னகையுடன் அமர்ந்தாள்.
 
அப்போது சுடிதார் டாப்ஸ் கழுத்து வழியாக முலை பழங்களின் சிறிய பிளவுகள் தெரிந்தது.
 
என்னுடைய தம்பி ஜட்டிக்குள் செய்வதறியாது போராடினான்.
 
நான் கடினப்பட்டு அதை அடக்கிகொண்டேன்.
 
அது மட்டும் இல்லாமல் அந்த பெண் எனக்கு மிக அருகில் இருக்கும் சீட்டில் அமர்ந்ததும் உடலில் ஒரு வித நடுக்கமும் ஏற்பட்டது.
 
நான் எனது உயிர் தோழி அபிராமியுடன் பேசி பழகும் போது ஒரு முறை கூட அவளை தவறாக பார்க்க வேண்டும் என்று எண்ணியதில்லை.
 
ஆனால் இவளை பார்த்தவுடன் காமம் பயம் எல்லாம் ஒன்றாக வருகிறதே!
 
ஒருவேளை அறிமுகம் இல்லாத பெண் என்பதாலா ?
 
இல்லை! நிச்சயமாக அப்படி இருக்காது.
 
ஏனென்றால் கல்லூரியில் நான் நிறைய பெண்களும் சகஜமாக பேசி பழகியிருக்கிறேன்.
 
அப்போது எல்லாம் எனக்கு இது மாதிரி எந்த உணர்வும் வந்ததே இல்லை.
 
பிறகு எதற்காக இவளிடம் மட்டும் பேசுவதற்கு தயக்கமாக இருக்கிறது என்று யோசித்தேன்.
 
ஆனால் நான் பயந்து நடுங்குவது அவளுக்கு தெரியக்கூடாது என்று முடிவு செய்து பேச முயற்சித்தேன்.
 
“ஹாய்! உங்க நேம் என்ன ?”
 
இது நான் கேட்கவே இல்லை.
 
நான் பேசுவதற்கு முன்பாக அவளே மீண்டும் பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.
 
உடனே எனக்கு கொஞ்சம் பயம் விலகியது.
 
தைரியமாக நானும் அவளிடம் பேசினேன்.
 
“ஐ ஆம் விக்ரம். உங்க பேரு என்ன ?”
 
“ஹ்ம்ம் நைஸ் நேம். என்னோட பேரு மஹாலட்சுமி”
 
அவள் சொல்லிவிட்டு லேசாக புன்முறுவல் செய்தாள்.
 
“என்னங்க ரொம்ப பழைய பேரா இருக்கு” என்று சிரித்தேன்.
 
“பச்ச்... அப்படியெல்லாம் சொல்லக்கூடாது. இது என்னோட பாட்டி பேரு. அவங்க நினைவாதான் என்னோட அப்பா இந்த பேர எனக்கு வச்சாங்க”
 
அவள் குரலில் கொஞ்சம் சுரத்தை இல்லாமல் பதில் சொன்னாள்.
 
எனக்கு நிஜமாகவே மஹாலட்சுமி என்கிற பெயர் பிடித்துவிட்டது.
 
ஆனாலும் விளையாட்டாக சொன்னது வினையாக மாறிவிட்டதே என்று பதற்றம் அடைந்தேன்.
 
“உங்க நேம் ரொம்ப நல்லா இருக்குங்க. நான் ஏதோ விளையாட்டுக்கு சொல்றதா நினைச்சு தெரியாம பேசிட்டேன். வெரி வெரி ஸாரிங்க”
 
“இட்ஸ் ஓகே விக்ரம். இன்னும் எதுக்கு வாங்க போங்கன்னு பேசிட்டு இருக்கீங்க? ஒரே ஆஃபிஸ்லதானே ஒர்க் பண்ணபோறோம். சாதாரணமா பேசுங்க. அதான் எனக்கு பிடிக்கும்”
 
“ஓகே இனிமே நார்மலா பேசுறேன் மஹா!”
 
என்னை அறியாமல் அவளது பெயரை சுருக்கி அழைத்ததும் சிரித்தாள்.
 
“ஹ்ம்ம் சரி உன்னைய பத்தி சொல்லு விக்கி!”
 
பதிலுக்கு அவளும் என்னுடைய சிறிய பெயரை இன்னும் சிறிதாக சுருக்கி அழைத்ததும் உடலுக்குள் ரசாயன மாற்றத்தை ஏற்படுத்து உற்சாகத்தை அளித்தது.
 
உடனடியாக அவளிடம் என்னை பற்றி முழுவதுமாக சொல்லி முடித்தேன்.
 
“ஏய்! விக்ரம் நீ சென்னை பையனா?”
 
“ஐயோ! இல்லையே! நான் என்னோட அம்மா அப்பாவுக்கு ஒரே பையன்”
 
“ஹா… ஹா… ஹா… ரொம்ப நல்லா பேசுறே. எனக்கு உன்னோட ஹ்யூமர் சென்ஸ் பிடிச்சுருக்கு”
 
“ரொம்ப தேங்க்ஸ் மஹா. நீ இப்போ உன்னைய பத்தி சொல்லு”
 
“ஓ அப்படியா! என்ன தெரியனும் ? கேளு சொல்றேன்” என்று சிரித்தாள்.
 
“ஹ்ம்ம் நீ எங்க படிச்சே? உன்னோட நேட்டீவ் சென்னையா ?”
 
“நான் படிச்சது சென்னைதான். ஆனா என்னோட சொந்த ஊரு மதுரை”
 
“அப்போ டெய்லி எங்க இருந்து வருவே?”
 
“இங்க இருந்து தான் வருவேன். இதுக்காக டெய்லி மதுரைக்கு போயிட்டா வர முடியும்” என்று புன்னகைத்தாள்.
 
“நீயும் செம காமெடியா தான் பேசுறே. ஆனா நான் அத கேட்கல. நீ இந்த ஊர்ல எங்க தங்கி இருக்கேனு கேட்டேன்”
 
“விக்ரம்! நீ எதுக்கு அதெல்லாம் கேக்குறே ?” என்று தயங்கினாள்.
 
“இல்ல மஹா. இந்த ஊர்ல கேள்ஸ் ரொம்ப சேஃப்டியா இருக்கணும். அதான் எங்க தங்கி இருக்கேனு தெரிஞ்சுக்கலாம்னு கேட்டேன்”
 
“ஹ்ம்ம் ரொம்ப அக்கறையோட பேசுறியே! சொல்லாம இருந்தா விடமாட்டியோ ?”
 
“ஆமா விடமாட்டேன் மஹா. என்ன பத்தி கேட்டதும் சொன்னேன்ல. அதே மாதிரி நீயும் கண்டிப்பா சொல்லித் தான் ஆகணும்”
 
மஹாலட்சுமியிடம் பேசி சில நிமிடங்கள் தான் ஆகிறது. அதற்குள் எப்படி இவ்வளவு சகஜமாக பேசுகிறேன்?
 
அவள் என்னை எதுவும் தவறாக நினைத்து விடுவாளோ என்கிற பயமும் மனதிற்குள் வந்து போனது.
 
“ஓகே விக்கி! நோ ப்ராப்ளம்! நானே சொல்றேன்” என்று புன்னகைத்தாள்.
 
மஹாலட்சுமி அப்படி சொன்னதுமே என்னிடம் பேசி பழகுவது அவளுக்கும் பிடித்திருக்கிறது என்கிற விஷயத்தை அறிந்தேன்.
 
உடனடியாக மனதில் இருக்கும் பயத்தை முழுவதுமாக தூக்கி எறிந்தேன்.
 
“ஹ்ம்ம் சொல்லு மஹா”
 
“நான் ஆஃபிஸ் பக்கத்துல இருக்குற ஒரு லேடீஸ் ஹாஸ்டல்ல என்னோட ஃபிரண்ட்ஸ் கூட ஸ்டே பண்ணிருக்கேன். டெய்லி அங்க இருந்து தான் வருவேன்”
 
மஹா சொல்லிவிட்டு அழகாக கண்களை சிமிட்டி புன்னகைத்தாள்.
 
“ஹ்ம்ம். உன்னோட ஃப்ரெண்ட்ஸும் இங்கதான் வொர்க் பண்ணுறாங்களா?”
 
“இல்ல விக்கி. அவங்க எல்லாரும் வேற ஆஃபிஸ்ல வொர்க் பண்றாங்க. இங்க நான் மட்டும்தான் தனியா வந்து மாட்டிக்கிட்டேன்"
 
“மஹா. என்னோட ஃப்ரெண்ட்டுக்கும் வேற ஊர்ல ஜாப் கிடச்சு போனதுனால இப்படிதான் நானும் ஃபர்ஸ்ட் கவலையோட இருந்தேன். என்ன பண்றது எல்லாத்தையும் ஏத்துகிட்டு நாம வாழ கத்துக்கணும்னு இன்னைக்கிதான் புரிஞ்சுக்கிட்டேன். ஆனா நீ எதுக்கு இப்படி ஃபீல் பண்ணுறே. உனக்குதான் ஹாஸ்டல்ல ஃபிரண்ட்ஸ் இருக்குறாங்கலே. டேக் இட் ஈசி”
 
“என்ன விக்கி. ஏதோ அறிவுரையாளர் மாதிரி பெரிய ஸ்பீச் கொடுக்குறே” என்று சிரித்தாள்.
 
“நான் எல்லார்கிட்டயும் இப்படி பேசுனது இல்ல மஹா. எனக்கு யார் மேலயாச்சும் எனக்கே தெரியாம ஒரு அஃபெக்ஸன் வந்துச்சுனா. இது மாதிரி ஏதாச்சும் உளறிக்கிட்டு இருப்பேன். பிடிக்கலன்னா சொல்லு இனிமே பேசமாட்டேன்”
 
“ஹையோ! விக்கி. நீ நல்லா பேசுறேன்னு சொல்றதுக்கு பதிலா தெரியாம அப்படி சொல்லிட்டேன். நீ இதே மாதிரியே பேசு. யாருக்காகவும் உன்னோட கேரக்டர சேஞ்ச் பண்ணக்கூடாது ஓகே?"
 
“ஓகே மஹா. சேஞ்ச் பண்ணமாட்டேன்" என்று நானும் புன்னகைத்தேன்.
 
“அப்புறம் வேற என்ன தெரியணும்" என்று வினாவினாள்.
 
“ஹ்ம்ம் உங்க வீட்ல எத்தன பேரு மஹா? அவங்கலாம் மதுரைலதான் இருக்காங்களா?”
 
“அம்மா அப்பா மதுரைலதான் இருக்குறாங்க. அப்பறம்”
 
“என்ன அப்பறம்.?”
 
“நானும் வீட்டுக்கு ஒரே பொண்ணு தான்”
 
அவள் சொல்லி விட்டு என்னையே பார்த்தாள்.
 
“சூப்பர்ப் மஹா. நாம ரெண்டு பேருமே ஒரே கேட்டகிரிதான்” என்று கையை நீட்டினேன்.
 
மஹாலட்சுமி தயக்கத்துடன் அவளது கையை எனது கைக்கு அருகில் எடுத்து வந்தாள்.
 
அப்போது லேசாக அவளது வெண்டைக்காய் விரல்கள் என்னுடைய உள்ளங்கையை தீண்டியது.
 
அந்த நொடி எனக்கு உடலில் இருக்கும் ரத்த நாளங்கள் அனைத்தும் கொதித்து எழுவதுபோல் இருந்தது.
 
அந்த உணர்வோடு அவளது கையை இறுக்கமாக பற்றிவிட்டு வேகமாக கைகளை விலக்கிக்கொண்டேன்.
 
மஹாலட்சுமியும் வேகமாக அவளது கைகளை என்னிடமிருந்து எடுத்துவிட்டு கொஞ்சம் வெட்கத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள்.
 
எல்லாம் நன்றாக போய்கொண்டு இருந்தது.
 
ஆனால் நான் அறியாமல் ஒரு தவறை செய்துவிட்டேன்.
 
என்னுடைய இடது பக்க முழங்கையை தெரியாமல் நகர்த்தும் போது மஹாவின் வலது பக்க முலை பழத்தில் லேசாக உரசிவிட்டது.
 
பஞ்சு மூட்டை போல் ஏதோ கையில் இடிக்கிறதே என்று நினைத்து கவனித்தேன்.
 
மஹா ஷாக் அடித்தது போல் துள்ளிவிட்டு என்னை பார்த்தாள்.
 
வேகமாக என்னுடைய முழங்கையை நகர்த்தினேன்.
 
நல்லவேளை வேறு யாரும் பார்க்கவில்லை.
 
“நான் நிஜமாவே தெரிஞ்சு பண்ணல. எனக்கே தெரியாம நடந்துடுச்சு. வெரி ஸாரி மஹா”
 
நான் முகத்தைப் பாவமாக வைத்துக் கொண்டு அவளைப் பார்த்தேன்.
 
சில நொடிகள் என் கண்களை மஹா உற்று நோக்கினாள்.
 
அதைப் பார்த்தவுடன் அவளுக்கு நான் தவறு செய்யவில்லை என்று தோன்றியிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.
 
“விக்ரம். இட்ஸ் ஒகே. எனக்கு புரியுது. ரிலாக்ஸ்”
 
அவள் என்னை பார்த்து லேசாக உதட்டை அசைத்து புன்முறுவல் செய்துவிட்டு சகஜம் அடைந்தாள்.
 
குயில் போன்ற இனிமையான குரலில் மஹாலட்சுமி பேசிய வார்த்தைகளை கேட்டதும் எனக்கு உடம்பில் இருக்கும் ரோமங்கள் அனைத்தும் சிலிர்த்தது.
 
அவள் என்னை திட்டாமல் நன்றாக பழகிய பெண் போல் அன்பாக பேசுகிறாளே எப்படி இது சாத்தியம்?
 
முதல் சந்திப்பிலேயே அவளுக்கு என்னை பிடித்துவிட்டதோ?
 
இது போல் கேள்விகள் மனதில் எழுந்தவுடன் அபிராமி போல் மஹாலட்சுமியும் எனக்கு ஒரு நல்ல தோழியாக இருக்க வேண்டும் என்று ஏங்கினேன்.
 
மேலும் முதல் நாளே எங்கள் இருவரின் உள்ளத்திலும் ஏதோ ஒரு புதிய உணர்வு வந்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது.
 
நிச்சயமாக இது காதல் உணர்வாகத்தான் இருக்கும் என்று ஆணித்தனமாக நம்பினேன்.
 
இதை மஹாவிடம் எப்படி உடனடியாக சொல்வது?
 
அப்படியே தைரியமாக சொன்னாலும் என்னை தவறாக நினைத்துவிடுவாளே என்று பயந்து மனதில் எழுந்த ஆசைகளை அடக்கிக்கொண்டேன்.
 
அப்போது சரியாக எங்களுக்கான டீம் லீடர் வந்து பேச ஆரம்பித்தார்.
 
மஹாவும் நானும் மீண்டும் பேசுவதற்கு சரியான சந்தர்ப்பம் கிடைக்கவில்லை.
 
அன்று மதியம் ஆஃபிஸ் கேஃபடீரியாவில் நாங்கள் இருவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து மதியை உணவை சாப்பிட்டோம்.
 
அந்த நேரத்தில் உடன் வேலை பார்ப்பவர்கள் இருந்த காரணத்தால் அவளிடம் அதிகமாக பேசமுடியவில்லை.
 
இப்படி பேசாமல் இருந்தாலும் அந்த ட்ரைனிங் முடிந்த வார இறுதியில் நான் கேட்காமலேயே மஹாலட்சுமி அவளது மொபைல் எண்ணை எனக்கு கொடுத்து இன்ப அதிர்ச்சி தந்தாள்.
 
அதற்கு அடுத்து வந்த நாட்களில் அவளும் நானும் இரவு நேரத்தில் சாட்டிங் செய்வது ஆஃபிஸ் வந்ததும் நட்பு ரீதியாக பேசிக்கொள்வது என நல்லபடியாக வாழ்க்கை சென்றுக்கொண்டிருந்தது.

ஆனால்! திடீரென்று ஒரு பிரச்சனை ஆரம்பம் ஆனது...